Η Ναταλία ζούσε την ζωή της
ήρεμη και απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή. Μόλις είχε τελειώσει την σχολή της
και έμενε σε ένα μικρό σπίτι, λίγο έξω από την Αθήνα μαζί με τον σκυλάκο της
τον Ντίνο. Έκανε τα καθημερινά της ψώνια στο μπακάλικο της γειτονιάς της και
πήγαινε κάθε Σάββατο στην βιβλιοθήκη όπου χωνόταν με τις ώρες στα βιβλία και
δεν αγχωνόταν για τον Ντίνο, στην είσοδο υπήρχαν χαλάκια όπου ξάπλωνε και έκανε
ότι πρέπει για φύλακας.
Μια Δευτέρα όμως τα σχέδια
της άλλαξα και όχι προς το καλύτερο.
«Άρτεμις, πως και μας
θυμήθηκες;» σήκωσε το τηλέφωνο η Ναταλία και μίλησε στην κατά 2 χρόνια
μικρότερη αδελφή της.
«Ναταλία, κάθεσαι;»
«Τι συμβαίνει με τρομάζεις»
είπε η Ναταλία και κάθισε.
«Έλα στον γιατρό του μπαμπά»
«Γιατί τι έγινε;»
«Έλα και θα μάθεις» είπε η
Άρτεμις και το έκλεισε.
Η Ναταλία άφησε τον Ντίνο να προσέχει το σπίτι, πήρε ένα
ταξί και σε μισή ώρα βρισκόταν στο νοσοκομείο.
«Τι έγινε;» ρώτησε όταν βρήκε
την Άρτεμις στο 3ο όροφο.
«Κάτσε πρώτα» είπε η Άρτεμις
και η Ναταλία κάθισε δίπλα της.
«Τι έγινε; Πρέπει να
τρομάζω;»
«Θυμάσαι πως σήμερα θα
γύριζαν οι γονείς από την Κωνσταντινούπολη; Δεν γύρισαν. Άφησαν την τελευταία
τους πνοή βγαίνοντας από την Θεσσαλονίκη»
Η Ναταλία έμεινε άφωνη. Τα μάτια της είχαν βουρκώσει αλλά
ήταν πολύ σφιγμένα και δεν θα άφηνε τα δάκρυα να πέσουν τόσο εύκολα.
«Που είναι τώρα;»
«Στο νεκροτομείο στο -1»
«Και γιατί είμαστε εδώ;»
«Θέλει να μας μιλήσει ο
γιατρός του μπαμπά»
Οι δύο αδελφές προχώρησαν και μπήκαν μέσα στο γραφείο.
«Γεια σας» είπε ο γιατρός
αντικρίζοντας τα δύο κορίτσια
«Γεια σου Αντώνη» είπε η
Ναταλία αφηρημένα και η Άρτεμις του χαμογέλασε.
Ο Αντώνης έδειξε την Ναταλία και ρώτησε με νόημα την Άρτεμις “Πως είναι;” Αλλά η Άρτεμις δεν απάντησε
κι εκείνη με το ζόρι καταλάβαινε την αντίδραση της αδελφής της.
«Αυτά τα βρήκα μέσα στα ρούχα
του πατέρα σας. Γράφουν πάνω τα ονόματα σας» είπε δίνοντας στην Άρτεμις και
στην Ναταλία από μία κασέτα. «Αν θέλετε μπορείτε να πάτε να τους δείτε»
